خونه تکونی

داره بهار و عید از راه میرسه و من هنوز خونه تکونی نکردم. قصدشم ندارم. میدونم با خونه تکونی چیزهایی پیدا میشه که ترجیح می دم همینطور گم بمونن و خاک بخورن. کلی خاطرات...
ولی چه خونه تکونی بکنم چه نکنم، عید همیشه یادآور یه سری چیزها بوده برام. یاد آور کوچ عزیزانم. تقریبا تا مدتها هر سال یکی . نمی دونم چرا همیشه توی عید می رفتن. برای همین عید شده برام یادآور تنهایی .
ولی عید بچگی هامو دوست دارم ، از اون موقع ها نه رفتنی رو به خاطر میارم نه تنهایی و نه جنگی.
جنگ...
توی از کرخه تا راین می گفت: کثیف تر از جنگ دیگه واژه ای هست؟ و جواب میداد : آره، صلح. تا زمانیکه تعریف از جنگ مشخص نباشه هر واژه ای میتونه هم خوب باشه هم کثیف...
از چهار سال پیش تا حالا هر نوروزی که میرسه یاد جنگ رو با خودش میاره. بوی توحش، بوی تجاوز، بوی جنایت و بی شرمی. از خاطرم نخواهد رفت شب عیدی که پای تلویزیون شاهد شروع حمله بیشرمانه آمریکا و همدستانش به عراق بودم. اشک می ریختم و وجودم پر از نفرت شده بود. دیشب که با لیلی نیکو نظر مصاحبه می کردم ، خوب می گفت که ما دم عیدی مشغول خرید عیدیم ولی اونور دنیا دارن چه نقشه هایی برامون می کشن. بهش گفتم آره ولی مردم ما به همین چیزها دلخوشن.
اینو گفتم ولی خودم ته دلم داشت می لرزید...
ولی امسال هم پر از اتفاقات بد و خوب بود، برای خودم. سراغ بدهاش نمیرم فقط میگم که جای امیر عزیز این نوروز و نوروزهای دیگه خیلی خالی خواهد بود. براش آرزوی آرامش دارم. ولی امسال سال پیدا کردن دوستهای خیلی خوب هم بود. همشون برام یه جورایی عزیز شدن و امیدوارم که همه عزیزانم یکی از بهترین بهاران زندگیشون رو در پیش رو داشته باشن.
باید بگم که نوروز امسال برام متفاوت خواهد بود و بر خلاف چند سال گذشته بیشتر بوی عید میده، اونم به خاطر اینکه با هفت ساعت برنامه نوروزی، سال رو در زمانه تحویل خواهم کرد.
ولی به یاد تک تک عزیزان خواهم بود و به یاد خیلی ها. به یاد اونهایی که بیمارن ، اونهایی که در بندند، اونهایی که قربانی جنگ و ستم شدن و به یاد تمام مبارزین دنیا. دم تحویل سال آرزوی نوروزهای پر از صلح و آرامش و برچیدن هر گونه فشار و جنگ و خونریزی رو خواهم کرد. با آرزوی داشتن سالهایی پر از عشق برای همه خوبان.